ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΕΓΓΥΗΤΩΝ ΑΛΛΗΛΟΧΡΕΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΜΑΣ

Με δύο πολύ πρόσφατες αποφάσεις του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, επιτεύχθηκε, σε πρώτο βαθμό, μετά από σχετική αγωγή του γραφείου μας, η πλήρης ελευθέρωση των εγγυητών αλληλόχρεου λογαριασμού, λόγω παράλειψης της Πιστώτριας Τράπεζας να επιδιώξει δικαστικά την απαίτησή της εντός του χρόνου που είχε τεθεί συμβατικά ως προθεσμία για την επιδίωξη αυτή, αρχόμενου από την ημερομηνία που η εν λόγω απαίτηση κατέστη απαιτητή.

Οι εν λόγω αποφάσεις ερείδονται στο άρθρο 866 Α.Κ. και σε σχετική συμβατική πρόβλεψη, σε πρόσθετη πράξη της αρχικής σύμβασης πίστωσης, σύμφωνα με την οποία ο εγγυητής παραιτείται από τις ενστάσεις των άρθρων 866, 867, 868 και 869 (εφόσον συντρέχει τέτοια περίπτωση) Α.Κ., συμφωνείται όμως ότι ελευθερώνεται από τη δοθείσα εγγύησή του εάν η ΤΡΑΠΕΖΑ δεν επιδιώξει δικαστικά την απαίτησή της εντός 1 έτους αφότου έγινε απαιτητή η κύρια οφειλή (866,867 Α.Κ.).

Δέχονται δε σαφώς ότι:

α) “κατ’ άρθρο 866 Α.Κ. η επιδίωξη της απαίτησης του Δανειστή απαιτείται να γίνει δικαστικά, δηλ. με την άσκηση αγωγής, την προβολή ένστασης, την αναγγελία στην πτώχευση ή στον πλειστηριασμό περιουσιακού στοιχείου του πρωτοφειλέτη, ενώ δεν αρκεί η εξώδικη όχληση του τελευταίου ή του εγγυητή (Α. Γεωργιάδης ΣΕΑΚ, Τόμος Ι, άρθρο 866, αρ. 10)”

β) η απαίτηση της Τράπεζας κατέστη ληξιπρόθεσμη και απαιτητή όταν επιδόθηκε στον εγγυητή η καταγγελία της σύμβασης αλληλόχρεου λογαριασμού, στην οποία γνωστοποιήθηκε ρητά ο χρόνος κλεισίματος των λογαριασμών που τηρούνταν προς εξυπηρέτησή του και το υπόλοιπό τους και αξιώθηκε η καταβολή του με το νόμιμο τόκο υπερημερίας.

γ) η συμμετοχή του εγγυητή σε διαπραγματεύσεις με την Τράπεζα και στη συνέχεια με την εταιρεία διαχείρισης της εν λόγω απαίτησης για την ανεύρεση συναινετικής λύσης μείωσης και εξόφλησης του οφειλόμενου υπολοίπου, δεν δύναται να κριθεί ως προσχηματική και άρα καταχρηστική και δόλια, προκειμένου να ανασταλεί η ετήσια αποσβεστική προθεσμία που προβλεπόταν στη δανειακή σύμβαση κατ’ άρθρο 255 εδ. β’ Α.Κ. “Ούτε άλλωστε η συμπεριφορά του ενάγοντος (εγγυητή), που τήρησε διαλλακτική στάση …δύναται να χαρακτηριστεί καταχρηστική, καθώς δεν είναι δυνατόν να αποβεί σε βάρος του η καλόπιστη συμπεριφορά έναντι της εναγομένης, προς το σκοπό μείωσης ή εξόφλησης των οφειλών …, ούτε άλλωστε αναμένεται, κατά την κοινή λογική, από το φυσικό πρόσωπο – εγγυητή, να προειδοποιήσει τη δανείστρια τράπεζα ή την εναγόμενη, που διαθέτουν πολλαπλάσια εμπειρία στη διασφάλιση των νομίμων δικαιωμάτων τους, ότι επίκειται η συμπλήρωση της ενιαύσιας προθεσμίας ελευθέρωσής του, προκειμένου να προβεί αυτή σε δικαστικές ενέργειες σε βάρος του, αλλά αντιθέτως η ίδια θα έπρεπε να έχει προβεί στις απαραίτητες προς τούτο ενέργειες.”

Να σημειωθεί ότι η πρωτοφειλέτης εταιρεία στερείται περιουσιακών στοιχείων και η απαίτηση από την οποία ελευθερώνονται οι εγγυητές με τις ανωτέρω δύο αποφάσεις του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ξεπερνά πλέον το ποσό του 1.650.000 €.