«Με τόσα ψέματα, που ντύθηκαν οι λέξεις, οι εικόνες, τα βίντεο, πώς να γνωρίζεις ποιά αλήθεια να πιστέψεις…»
Τις τελευταίες ημέρες, στη χώρα μας, έχει την τιμητική της η βία. Σε όλα τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» (τηλεόραση, ραδιόφωνο, μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ.) προβάλλονται εικόνες ασύλληπτης βίας, που συνοδεύονται πάντα όμως από πομπώδη καταδικαστικά της βίας σχόλια όπως το πολυδιαδεδομένο «η βία είναι καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται».
«Από όπου και αν προέρχεται»; Τί σημαίνει η διευκρίνηση αυτή και γιατί χρειάζεται άραγε; Αφού, εξ ορισμού, η βία προέρχεται από τον θύτη και έχει αποδέκτη το θύμα. Σε όλα δε τα παρόμοια περιστατικά βίας στην πλευρά του θύτη και του θύματος βρίσκονται πάντα άνθρωποι! Από πού αλλού και από ποιόν άλλον μπορεί να προέρχεται τελικά η βία;
Η εντελώς περιττή και φαινομενικά αθώα ανωτέρω διευκρίνιση, δυστυχώς, δεν τίθεται τυχαία. Κι είναι άκρως επικίνδυνη γιατί δύναται να κάμψει – αν όχι να ακυρώσει εντελώς – την εύλογη και απόλυτη καταδίκη της βίας, που επιτυγχάνεται με το πρώτο, λακωνικό και επαρκέστατο, σκέλος της φράσης «η βία είναι καταδικαστέα». Χωρίζει και κατατάσσει, διακριτικά αλλά σαφώς, τους ανθρώπους σε διαφορετικές ομάδες (κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές, φυλετικές, ποδοσφαιρικές κ.λπ.) και, με τον τρόπο αυτό, στερεί από τον κάθε άνθρωπο την ατομική του αξία, που σαφώς δεν επιδέχεται προσβολής, και αφήνει ορθάνοιχτα παράθυρα δικαιολόγησης της – κατά τ’ άλλα καταδικαστέας – βίας, ανάλογα με την ομάδα, στην οποία ανήκει κάθε φορά ο θύτης ή/και το θύμα. Και αίφνης, αν ο θύτης ανήκει στην ίδια ομάδα με εμάς («ημέτερος»), η βία του δεν φαίνεται και τόσο ακραία και καταδικαστέα, τείνει μάλιστα να είναι και δικαιολογημένη, ενώ, αν ανήκει σε διαφορετική ομάδα, θα πρέπει φυσικά «να καεί στην πυρά»!
Και τη σκυτάλη παίρνουν αμέσως, τα Μέσα Μαζικής Παραπλάνησης, για να διχάσουν ακόμη περισσότερο την κοινωνία, να αναδείξουν πόσο κατευθυνόμενα έχουν καταντήσει, συνειδητά ή ασυνείδητα, με ή χωρίς ανταλλάγματα, υποστηρίζοντας απροκάλυπτα και παρουσιάζοντας τα γεγονότα, όχι όπως πράγματι έχουν, αλλά όπως τους επιβάλλει η κοινή γραμμή της ομάδας, της οποίας τα συμφέροντα εξυπηρετούν. Και στο βωμό αυτό δεν υπάρχουν όρια … Πέραν του ότι όλα τα μέσα της ίδιας ομάδας εμφανίζουν την κάθε «είδηση» με ενιαίο και πανομοιόμορφο τρόπο, παραποιούνται αδίστακτα όλα τα στοιχεία, έγγραφα, οπτικά και ηχητικά ντοκουμέντα ή/και κατασκευάζονται ακόμη ανύπαρκτα τέτοια, με αποτέλεσμα ακόμη και τα φαινομενικά αδιάσειστα στοιχεία να κρίνονται, εν τέλει, και αυτά, ως αναξιόπιστα. Υπάρχει μάλιστα πλέον μια ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής ψεύδους, αποτελούμενη από οργανωμένες “επιχειρήσεις”, των οποίων το μόνο αντικείμενο εργασιών είναι ακριβώς η διάδοση ψευδών ειδήσεων και η επιτυχία τους (και κατ’ επέκταση η αμοιβή τους) εκτιμάται βάσει του εύρους διάδοσης τέτοιων ψευδών ειδήσεων και της πειστικότητας, με την οποία τις εμφανίζουν. Πρόκειται για έναν ανελέητο πόλεμο αντίπαλων συμφερόντων για την επιβολή της δικής τους κάθε φορά «αλήθειας».
Με κύριο θύμα, εν τέλει, την ίδια την ΑΛΗΘΕΙΑ… Αλλά και τους ελεύθερους – ακόμη – πολίτες, που ενδιαφέρονται για αυτήν και την αναζητούν. Αυτούς, που βρίσκονται πλέον, κάθε φορά και σε σχέση με κάθε είδηση, ενώπιον τουλάχιστον δύο, άκρως διαφορετικών, εκδοχών της αλήθειας και καλούνται να επιλέξουν τη δική τους προσωπική αλήθεια, διακατεχόμενοι όμως πάντα από την ανασφάλεια της πιθανής παραπλάνησής τους. Η αλήθεια ως πραγματικότητα ενός γεγονότος έχει πια χαθεί! Από το «δεν είναι αυτό που νομίζεις» έχουμε οδηγηθεί, με τα τόσα απροκάλυπτα διαδιδόμενα ψεύδη, στο «δεν είναι καν αυτό που βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια!» Και δυστυχώς, είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος να οδηγηθούμε, ως κοινωνία, στο να μην πιστεύουμε πια τίποτα και κανέναν, χάνοντας σιγά-σιγά κάθε αντανακλαστικό μας ακόμη και έναντι σε καταστάσεις και συμπεριφορές, που θα έπρεπε να μας αγανακτούν και να μας βρίσκουν ρητά και κατηγορηματικά, και όλους ενωμένους, απέναντί τους…